Bezoek aan de cheetah’s en dan de olifanten                                                    dag 16: vrijdag 27 september 

Voor vandaag lijkt het reistempo goed te gaan: we krijgen een uur koffiepauze, waarbij we ook kunnen gaan kijken bij een opvang voor cheeta’s. Dat is bij het plaatsje Kirkwood, waar zich de Daniell Cheetah Breeding Farm bevindt. We nemen er eerst een kop koffie en dan mogen we met de gids naar binnen. Daar staat een bak met ontsmettingsvloeistof, waar je je schoenen door moet halen, zodat de zolen geen besmettingsgevaar meer vormen. Ook op je handen krijg je een spray voor hetzelfde doel.
Via een trap loop je naar een soort looppad dat over de ‘kooien’ heenleidt. Vanaf die hoogte kun je de verschillende dieren goed bekijken en… wat belangrijker is… ze kunnen niet bij je komen. We krijgen uitgebreid uitleg over het doel van deze farm: dieren opvangen en zo mogelijk weer uitzetten in de natuur. We lopen via diverse diersoorten naar het nieuwe onderkomen van de leeuwen: Chuck en Norris. Zij zullen over een aantal maanden weer worden terug geplaatst in hun natuurlijke leefomgeving, maar dat zal wel geleidelijk in stapjes gaan. Zo kunnen ze steeds weer een beetje meer wennen aan een omgeving zonder mensen.

Het laatste onderdeel is een bezoek aan twee cheetah’s en dat zal nog lang in onze herinnering een overweldigende indruk achterlaten.  De eerste afgesloten ruimte die we betreden is een soort sluis, onder meer om te voorkomen dat beide cheetah’s eerder dan gepland de vrijheid kiezen. Bovendien kunnen we daar onze rugzakken achterlaten, zodat we alleen gewapend met een fototoestel de kooi betreden. Best spannend en in eerste instantie wil Loes zelfs niet mee. Ze laat zicht echter overhalen. We worden gemaand vooral heel rustig, zonder onverwachte bewegingen op het koppel af te lopen. Ze liggen achterin de ruimte, die ommuurd is. Daardoor kunnen ze er niet tegenaan klimmen om te ontsnappen. Het zonnetje schijnt in die hoek en zo te zien hebben ze het naar hun zin. De gids laat iedereen in een kwartcirkel om hen heen staan, zodat er altijd een opening blijft en ze zich niet opgesloten of bedreigd voelen.

Dan mogen we een voor een naar de cheetah’s toe lopen en ze aaien. Een geweldige ervaring! Onze kat Sylvester was al een ”goeie spinner”, maar deze twee overtreffen alles. Als je ze aait, is het op een paar meter afstand te horen. Daaruit blijkt in ieder geval -toch wel tot onze geruststelling- dat ze het naar hun zin hebben. Loes bekijkt het van een afstandje, maar wil gelukkig wel mijn actie met de camera vastleggen.

Dan gaan we terug naar de bus, op weg naar grotere dieren, minder aaibaar: de olifanten in Addo NP. Op weg daar naar toe vertelt Hercules over Hapoor, de bull die in het park voor aardig wat nageslacht heeft gezorgd. Als puber-olifant heeft hij het kennelijk aan de stok gekregen met een andere olifant -of misschien wel met een ander dier- en daarbij is een ‘hap’ uit zijn linkeroor verdwenen. Hij heeft het vervolgens in de olifanten-opvang lang volgehouden en flink zijn best gedaan, tot hij een aantal jaar geleden stierf. Zijn imposante kop is opgezet en hangt nu bij Addo Elephant Park aan de muur van het informatiecentrum.

Er zijn in het park diverse safariroutes aangelegd en wij gaan daar ook gebruik van maken. Waar je bij andere parken de Big Five moet kunnen spotten, heb je hier zelfs kans de Grote Zeven te zien: olifanten, luipaarden, zwarte neushoorns, Kaapse buffels, leeuwen, mensenhaaien en Australische walvissen. Andere dieren die in het dichte kreupelhout voorkomen zijn koedoes, elandantilopen, hartebeesten en bosbokken. Een van de kleinste, maar wel beschermde, dieren van het park is de loopmestkever. Mocht je die in’in het wild’ mislopen -zoals wij- dan kun je er een paar zien in een soort droogaquarium bij de kop van Hapoor in het info-centrum. 

Het wordt inderdaad een mooie safari. Beter dan met woorden, kunnen we de beelden voor zich laten spreken:

We overnachten hier in het Addo Main Rest camp, een soort ‘parkwijkje’ waar de houten huisjes op palen staan. Waarschijnlijk was er voorheen vanaf de balustrades van deze blokhutten een mooi uitzicht, maar tegenwoordig wordt dat sterk belemmerd hoog doorgegroeide bomen- en struiken. Het is wel weer een aparte ervaring in zo’n basic-blokhut te overnachten.