Door  de provincie Veneto naar Borghetto en het Gardameer

dag 27  –   vr  28 juni 2019

Het was mooi in Venetië, maar nu rijden we dwars door de provincie Veneto. Dit is het hele gebied ten oosten van het Gardameer. We willen via Borghetto naar Pacengo di Laszise aan het Gardameer. Dat doen we in ieder geval met de optie “vermijd snelwegen” aan. Een deel van de route is bovendien tolweg en dat hoeft van ons al helemaal niet. Daar komt echter bij dat we van een neef het advies hebben gekregen een bezoekje te brengen aan Borghetto. Dat stadje ligt op zo’n 17 kilometer vóór Pacengo, dus dat komt mooi uit.
Het laatste stukje is recht noordwaarts en dan wordt het nog heel even zoeken naar de juiste afslag voor de camping.  

We vertrekken rond half tien al -alles was gisteravond al in gereedheid gebracht, gezien de lange reisdag- en Het eerste deel van de route voert over de SS309 zuidwaarts: dat is het laatste deel van de route die we gisteren ook reden. 

We doorkruisen Veneto 

Dat blijkt helaas niet de meest geslaagde optie te zijn: er ontstaat al vrij snel een file. We zien veel auto’s keren -nu doe je dat met een camper niet zo makkelijk- maar we hebben geluk. Er komt een stukje weg met links een parallelstrook en daardoor gaat ook voor ons het omdraaien lukken. Dan maar een alternatief zoeken. Later horen we dat diverse medereizigers die eerder dan wij waren vertrokken een flinke tijd in die file hebben gestaan, door dat er een ernstige  aanrijding was. Wij komen nu eerst langs MIra -hé, heeft Sinterklaas hier ook gewoond?- en een flink eind verder komen we dan toch weer op de SR104 terecht Die voert ”dwars over”: doorkruist Veneto.

Ook dit is weer een heel afwisselend landschap. Gelukkig ook weer anders dan we eerder op deze reis hadden gezien, maar zeker ook heel mooi. Het is -zoals we al wisten- het gebied van de grote wijnen, dus ook hier weer door de zon volop beschenen berghellingen met wijngaarden. Een van de bekende plaatsen is hier Bardolino. Hé: die naam doet ons denken aan de fles Baccolo die op ons wijnrek ligt. Die kregen we dit voorjaar -vanwege onze huwelijksdag- van eigenaar Mario van het Haagse Italiaanse restaurant Bacco Perbacco. Wij hebben daar gegeten om eens kennis te maken met de echte Italiaanse keuken. Uiteraard mede als voorbereiding op deze reis. En… dat was inderdaad zeer geslaagd. 

We zijn voor de herinneringen aan deze route wat meer afhankelijk van anderen, want bij ons merk je onderweg -na zoveel reisdagen- best wel foto-moeheid. We passeren allerlei plaatsnaamborden die ons echt helemaal niets zeggen. Geen spoor van herkenning. Rond het middaguur kunnen we gelukkig op een parkeerplaats langs de weg even stoppen om onze lunch klaar te maken en er natuurlijk vervolgens van te genieten. Even naar buiten om alle spieren weer wat ontspanning maar ook beweging te geven. Nog even heerlijk in de verte staren over de wijngaarden en dan maar weer verder. 

Wederom heerlijk genieten onderweg

Eerst rijden wij nu langs Montagnana en die naam zegt het al: een bergdorp in Veneto. Dit is bovendien ook nog geheel ommuurd en dus door de reisleiding voor een bezoekje aangeraden. De totale reisafstand -zo hadden we vooraf al berekend, is zeker drie-en-een-half uur. Wij houden het dus maar op een foto.

Daar komt de vertraging bij door het omrijden in verband met de file en het bezoek dat we aan Borghetto willen brengen. Over dat onderdeel beginnen we steeds meer te twijfelen, want het is ook nog eens behoorlijk heet vandaag. Daarnaast speelt de algehele reisvermoeidheid na drie -eigenlijk vier-zeker  ook een rol. We zien nu de aankondiging dat we bij Cerea komen en dat is het punt waarop we schuin noordwest-waarts afslaan. Dat geeft een goed gevoel: het lijkt daardoor alsof we wat meer rechtstreeks op ons doel afgaan. We komen nu ook wat meer plaatsen die verwijzen naar de plek waar we morgen naar toegaan: Verona. We zien Isolalto Verona, Villa Franca di Verona en Gherla Verona, om er maar een paar te noemen. Kort daarna zien we wegwijzers naar links: Borghetto. We kijken elkaar aan. Heb jij zin? Nee.. eigenlijk niet. We zijn het zat. We gaan door. Nog 17 kilometer. Dat moeten we redden.

We scoren een echte limoncello

De komende twee dagen zullen we niet op de camping zijn. Zaterdag is er een stadswandeling door Verona en wij overnachten daar- samen met een ander stel- omdat we naar de opera in de Arena gaan. Zondag komen we in de loop van de ochtend terug. Duis moeten er nog wel vooraf wat boodschappen worden gedaan. Bovendien hebben we een ‘vriendenvraag’ openstaan: of we een paar flessen echte limoncello willen meenemen. Het is hier aan de voet van het Gardameer niet moeilijk een super te vinden. Eerst worden de etenswaren in het karretje gedaan en daarna gaan we op zoek naar de limoncello. En dat is dan weer het voordeel van de mobiele telefoon: we sturen een appje naar de vragensteller: welk van deze drie wil jij? Vervolgens maakt zij online de keuze. 

We kunnen weer verder. Een half uurtje later -bij Peschiera del Garda- zien we de eerste keer het Gardameer. Er gaat een heerlijk gevoel van opluchting door ons lijf: nog eventjes…

Een prettige ontvangst op de receptie

Dit is precies de westgrens van de provincie Veneto. We hebben nu het laatste stukje regionale weg te pakken: de SR249. Die voert over een flink aantal kilometers noordwaarts langs de oostelijke kant van het Gardameer. Links zien we even verderop allerlei attracties van Gardaland: een reuzenpretpark. Niet aan ons besteed: we rijden door. En jawel: dan zien we het bord “Pacengo”. We zijn warm (in meerdere opzichten). Links afslaan naar de Via Porto en dan nog twee keer links om bij de ingang van de Eurocamping te komen…. Pfff… we zijn nu heet.

De receptioniste verwijst ons door naar zone E. Daar worden we -voor de laatste keer- opgevangen door de reisleiding. Geen zakje met nummertjes deze keer; ga maar staan waar een leuk plekje is. We komen terecht -op de plattegrond geheel bovenin rechts- op de supergrote plekken waar een soort loze ruimte achter zit. Fantastisch. Hier houden we het wel een paar dagen uit.

‘s Avonds heerlijk ontspannen 

Je kunt duidelijk merken dat het een van de laatste avonden is. De reisgenoten zoeken elkaar op in diverse groepjes en er worden al heel wat herinneringen opgehaald en ervaringen uitgewisseld. Morgen nog een geheel ingevulde dag met stadsbezoek aan Verona -met de bus er naar toe- en dan is het zondag nog één keertje vrij te besteden, met een afscheidsdiner aan het slot. Voor ons persoonlijk -en voor Alie en Niek- zit er dan nog een bezoek aan de opera in de Arena van Verona bij. Ook daar kijken we uiteraard erg naar uit.

We gaan best redelijk laat naar bed, want deze voorlaatste avond samen is nog heel erg gezellig.