Trekking door een imposante omgeving dag 12: maandag 23 september
Zo’n duizend jaar geleden werden de dalen van de Drakensbergen bewoond door de Bosjesmannen. Zij leefden van de jacht, berucht om de pijlen met de giftige punten. Toch werden ze in de loop der jaren verdreven door Zulu’s, Xsosa, Afrikaanders en Britten. Van diverse kanten bedreigd zocht de Basothostam zijn toevlucht tot de hoger gelegen gebieden van de Drakensbergen, die uiteindelijk het koninkrijk Lesotho zouden vormen. Wie door dit gebied reist, moet adembenemende uitzichten voorgeschoteld krijgen.
Het is wel een uitslaapdag: omdat we niet hoeven in te pakken en pas om negen uur zullen vertrekken, hebben we een lekker lange nacht. Loes lag er al even over negenen in en ik volgde om tien over tien. De wekker blijkt nog op zeven uur te staan: we stellen vast dat we dan nog 20 minuutjes mogen.
Dat wordt ons bijna fataal: we dommelen weer in en worden om tien over acht pas wakker. Dat wordt dus toch nog haastwerk, maar: we redden het!
De rit voert nu naar het hart van de Drakensbergen: bij het Ukhalamba Drakensberg Park: een World Heritage site. Onderweg zien we enkele vrouwen de was doen, terwijl de mannen grote tonnen en emmers met water vullen. Die zetten ze dan achterop een truck, maar al rijdend verliezen ze natuurlijk weer de nodige liters. We besluiten wat dichterbij te gaan kijken. De vrouwen vinden het leuk dat we belangstelling voor hen tonen, en voopr hun werkzaamheden. Ze hebben er dan ook geen enkel bezwaar tegen dat we alles met de camera willen vastleggen.
We gaan weer verder en rijden over een smal bruggetje. heel strategisch zitten daar een paar jonge knapen die graag hun van klei gemaakte ‘wilde dieren’ willen verkopen.
Sommige van hun creaties zijn nog zo vers, dat ze niet geheel uitgehard zijn. Enkele reisgenoten besluiten wat aankopen bij hen te doen. We rijden door tot bij de ingang van het park en gaan de auto uit. Dat komt goed uit voor de dames die aan de kant van de weg zitten, want zij hebben handgemaakte mandjes in de aanbieding. Een aanbod dat Marth niet kan weerstaan: ze ziet wel wat in een dienblad en een mandje waarin ze gastenzeepjes kan leggen. Het oordeel van Alex is echter alleszeggend: ”Ge lijkt wel van ‘t Leger des Heils!”
Bij het winkeltje annex de receptie bekijken we een maquette van het gebied. Daarop zijn de verschillende trails aangegeven die je kunt lopen. Na overleg besluit de meerderheid van de groep maar niet het ”rondje” Tiger Falls (die staan droog) – Lookout Rock – The Cascades te doen. 
Het wordt de Thuhela Gorge Walk. Daarbij heb je een beter zicht op het ‘Amfitheater’, maar het is wel een heen-en-weer pad. We starten om kwart over elf en al snel wordt de afstand tot de koplopers en de achterhoede groter. Prima, want iedereen moet op zijn eigen tempo kunnen lopen.
Je daalt eerst af en dan steek je via een boomstambruggetje het riviertje over. Dat is overigens nu niet meer dan een zacht kabbelend stroompje. Daarna begint het echte klimwerk. Na zo’n anderhalve kilometer hebben we al aardig wat foto’s gemaakt -wat de snelheid niet ten goede komt- en komen we langs Spur. (?) Je ziet steeds duidelijk de bedding van de Tugela rivier, die in het hoogseizoen een wildstromende massa water moet transporteren, maar nu geheel droog staat. Voior water moet je nog even geduld hebben: weliswaar is de droge periode voorbij, maar ook de lente brengt niet veel regen. Dat komt pas aan het eind van dit seizoen cq aan het begin van de zomer en dan is het ook meteen heftig.. Daar wordt zelfs in de folder die we kregen voor gewaarschuwd: ”als je bij de gorge bent, kan het snel wassende water je volledig verrassen.”
Iets verder staat de ‘Policemans Helmet’ aangegeven, kennelijk een verhoging in het landschap die dat model heeft. Wij wandelen verder, alleen nog in gezelschap van Hercules die enige meters achter ons de ‘bezemwagen’ vormt. Als we zo’n drie kilometer onderweg zijn, komen we bij de eerste ‘bush’. Er is daar wat schaduw -het is best warm- en we zijgen er letterlijk neer om wat te eten en te drinken. Even later voegt ook Hercules zich bij ons. Hij ‘eet mee’ en geeft dan aan terug te willen gaan. Dat vinden wij een goed idee. We vertrekken om tien voor een en zijn dan om vijf voor twee terug bij de parkeerplaats. Na een kwartiertje rust in de schaduw komt Hercules ons halen: of we samen met hem in het busje naar de winkel willen rijden. Hij moet namelijk nog hout kopen voor het vuur onder de braai.
Zelf had ik een mooi t-shirt gezien met de kaart van Zuid-Afrika erop en allerlei wilde dieren. Helaas blijken ze dat in mijn maat niet te hebben. Wel zie ik een mooie handgemaakte hoed van Roger, met een open schacht. Zo’n model heb ik eerder gehad -uit Australie- maar dat is bij de inbraak/overstroming onherstelbaar beschadigd. Dus wordt er een nieuwe aangeschaft.
We rijden met Hercules terug naar het veld waar diverse braaien staan. We zoeken er een uit waar we met twaalf man flink de ruimte hebben. In de tijd dat hercules terugrijdt naar de parkeerplaats terugrijdt om de anderen op te halen, maken wij nog wat foto’s van vogeltjes en lezen we over de omgeving.
Daarna hebben we een heel gezellige braai, tot zelfs na de officiele sluiting van het park: dat heeft Hercules met de rangers geregeld. Daarna wordt het tijd weer terug te gaan naar de Klein Waterval farm en daar de avond met de groep door te brengen.
