We worden wakker met een heerlijke herinnering aan de Opera Il Trovatore. Maar dat maakt al snel plaats voor de harde werkelijkheid: de NKC-camperreis nadert het einde. Dat is officieel vandaag, maar bijna iedereen vertrekt morgenochtend. Eerst moeten wij vieren nog terug met de bus van Verona naar Pacengo di Lasize. Daar kunnen we de dag verder in alle rust doorbrengen. Om 19:00u worden we verwacht in het restaurant. Daar heeft de reisleiding namens de NKC een afscheidsdiner geregeld. Het menu is weer een verrassing: het is alweer een hele tijd terug dat we daarvoor een wensenlijstje indienden.
Eerst dwalen we echter nog een goed uur door het centrum van Verona, tot aan het vertrek van de bus. Tot onze verrassing komen er een paar muziekkorpsen langs: die gaan ook op de foto.

De bus heeft natuurlijk vaste vertrektijden, dus daar moeten we ons deze dag op richten. Bijtijds op, een eenvoudig ontbijtje met de ingrediënten die we daarvoor al in huis hadden gehaald en de tassen weer inpakken. We laten appartement Verona Romano met een tevreden gevoel achter ons. Linksaf het straatje uit – de Via Fratta- even rechts-links de Vicoletto Listone door en we staan wee op het grote plein. Fantastisch.  

Nog even dwalen Verona, de stad van de opera

Juist als we hier nog even rondkijken, komen een paar jeugd-muziekkorpsen de hoek van de Piazza Brà om. Met mijn ‘voorgeschiedenis’ in  drumfanfares moet ik dat natuurlijk even op foto vastleggen. Kijk: dat is een leuk extraatje. Geen idee ter ere van wat, maar ik geniet even.

We lopen nu eerst naar de bushalte, om nog even te controleren of we de juiste te pakken hebben. Het advies van de reisleider gisteren klopte namelijk niet. De omschrijving en de richting zijn juist We gaan nog even een rondje over het plein. We zien natuurlijk prompt een bus aankomen -maar er stonden er al twee met ‘het verkeerde nummer’ en die zet zijn wagen net te ver van de halte af. Dat zal ‘m dus niet zijn, ook al omdat het nog geen tijd is.

We zien hier nog enkele decorstukken staan van een andere opera. We dachten namelijk dat zo’n stuk een paar weken achter elkaar zou worden uitgevoerd, maar elke week is er weer een andere aan de beurt. Totdat de ‘cyclus’ blijkbaar over is en de opera waarvan we gisteren zo genoten -Il Trovatore- weer aan de beurt is.
Voor de opbouw hebben ze heel veel van die stukken nodig -en die moeten dan ook weer met grote trucks worden afgevoerd- en kennelijk zijn deze nog niet opgehaald. Ze zijn bij de openingsvoorstelling Aïda gebruikt.

Wel een bus, geen chauffeur te bekennen 

We nemen natuurlijk het zekere voor het onzekere: 10 minuten voor vertrektijd van de bus staan we bij de halte. Het blijkt dat toch die bus die we daar al eerder zagen, de juiste is. Maar: er is geen chauffeur te bekennen. Ook de overige wachten worden nu wat onrustig. Hoe zit dit? We kijken rond en jawel: er zit iemand op het bordes achter ons op z’n gemak zijn krantje te lezen. Dat zou ‘m dus wel eens kunnen zijn.
Niet dat hij al aanstalten maakt, hoewel het nu toch nog maar één minuut voor de officiële vertrektijd is. Ach: het is zaterdag en waarschijnlijk weet hij dat het dan rustig is onderweg. En jawel: hij komt in actie, de passagiers mogen er in. Wij gaan, nog wat napratend over onze prachtige opera, gaan de rit naar Laszise afleggen.
Dat betekent onderweg natuurlijk wel goed opletten, want vanzelfsprekend willen niet het risico lopen te laat uit te stappen. Maar: ook dat komt goed: op ons verzoek geeft de chauffeur op tijd aan dat we er de volgende halte uit moeten. Dank!

Borreluurtje met restjes

We wandelen naar de ingang en -onderweg enthousiast welkom gezwaaid door mede-camperaars- gaan de de tassen in de camper zetten. Veel meer tijd krijgen we niet: iedereen is natuurlijk nieuwsgierig om te horen hoe we het hebben gehad. Nou: prima dus, de opera Il Trovatore hadden we zeker niet willen missen. Evenmin als het beleven van de sfeer bij zo’n openluchtvoorstelling in de Arena van Verona. 

Het afscheidsdiner start pas om zeven uur, dus hebben we aan het eind van de middag tijd voor een afscheidsborrel. Om vijf uur, komen we  met de hele NKC-groep nogmaals informeel bij elkaar om de restjes op te maken. Gelukkig klopt dat niet helemaal. Voor een deel wordt er inderdaad datgene opgemaakt, wat van eerdere borrels is overgebleven. Nu hebben we er deze reis niet heel veel gehad, dus is het maar goed dat er toch nog wat extra is ingekocht. Anders hadden we elkaar wat met scheve ogen moeten gaan zitten aankijken. 

Afscheidsdiner in het ristorante

Om zeven uur zijn we alweer bij elkaar: deze keer in het restaurant van de camping. Het is er best druk, maar gelukkig hebben we gereserveerde tafels. Het is nog steeds prachtig weer en we kunnen dus nog volop van de zon genieten, want we zitten buiten. Tafel-voor-tafel gaan we naar binnen om er lekkers te halen wat er voor ons klaar staat. Dat ziet er heel verzorgd en zeer kleurrijk uit. Wat dat betreft kunnen we over de manier van presentatie alleen maar lovend zijn. Bovendien -ook nooit weg- het smaakt ons ook uitstekend, hoewel het dus een verrassing is wat er op ons bord komt.

De sfeer aan de tafels tijdens het afscheidsdiner is heel gezellig, hoewel we terdege beseffen dat deze prachtige 3,5 week Romantisch Toscasne nu echt over zijn. 

Zeg maar dag met je handje

Als het afscheidsdiner bijna is afgelopen, krijgen we nog één keer te maken met de kleuterschool-mentaliteit van onze reisleider. Zij Het team heeft bedacht dat de reisleiders als eerste aan de kop van de rij zullen gaan staan, waarna de deelnemers met een handdruk afscheid van hen en vervolgens van elkaar nemen. Dat zien we dus echt niet zitten en met ons nog een paar mede-reizigers. We moeten ineens plotseling hoognodig naar het toilet. Daardoor missen we de rij. Wij vinden het prima zo.
Wat ook opvalt is dat er totaal niemand vooraf behoefte heeft gevoeld om het -toch bij andere reizen zeer gebruikelijke-initiatief te nemen om met de pet rond te gaan. Sterker nog: er is bij een aantal deelnemers informeel gepolst of dit nog zou gaan gebeuren. Daarbij bleek al dat niemand behoefte had om aan zo’n initiatief bij te dragen. Zelfs niet om namens de groep de reisleiding te bedanken. Jammer, maar helaas: dat zegt genoeg over het algemene gevoel bij de groep.

‘s Avonds alsnog een eigen, informeel groepsafscheid

Bij een groot deel van de groep bestaat zeker nog behoefte om in een gezellige sfeer voor het laatst samen te komen. Dat doen we op de ”grote plekken aan de rand van het veld” achter de campers. Hier proef je in al je poriën het groepsgevoel dat we deze drie weken samen hadden. Iedereen neemt restanten drank en versnaperingen mee en er wordt heel gezellig over en weer nagesproken over wat we allemaal met elkaar hebben beleefd. Geweldig: dit is de sfeer die we samen hebben weten vast te houden. Die bovendien in de loop der dagen alleen maar groeide: saamhorigheid met en voor elkaar.
Op deze manier kijken we zeker terug op een hele fijne NKC-reis naar “Romantische Toscane”, met voor ons dat extra hoogtepunt van Il Trovatore..

Zo tegen twaalven -het is nog steeds een heerlijk temperatuurtje- wordt het toch echt tijd de camperbedden weer te gaan bezetten. Een aantal equipes wil morgen op tijd gaan rijden. Zelf hebben wij nog even de tijd. Wij hebben namelijk een paar nachten bijgeboekt, evenals nog twee andere stellen. Morgen gaan we op de fiets naar Sirmione: een schiereiland helemaal op de zuidpunt van het Gardameer. Dat ligt op zo’n 15 kilometer van de camping en is dus prima te befietsen.